Shardul Mandrupkar's Blog

Happiness is usually defined as satisfaction but being a normal human,  we never be satisfied. we always demand more and more. so I changed definition according to this,  I think  we can only pursue happiness, we can never get it completely. Yes there are people out there who made it. They acquired true happiness but still we have to understand they did a lot of hardwork,  a lot of meditation, they are not normal humans. Normally we just desire to be happy always.  We never have that feeling of complete satisfaction.   For instance,  When I was a kid I wanted to have a bicycle which my father bought for me. I used to go for my school on it. It was fun riding on it,  I enjoyed riding my bicycle a lot.  Then as everyone grows,  same happened to me.  I had completed my 10th and then my mind every day used to tell me,  stop riding on a bicycle now you need a bike.  and so  I demanded to my parents. My happiness with bicycle was just temporary.   Every human being on this planet  eart

Today I learned a nice thing, about our thinking.! that a man's desire works through his actions. The desires hidden in his heart work to be fulfilled through his actions. I just want you to pay attention at "Our desires decides our thoughts and our thoughts decide our action.."  That is the reason why A. P. J. Abdul Kalaam said, "Low aim is a crime".  If you desire less,  you will get less..! To achieve something you can't do, you should desire what you can't do..  If you desire very less, then you will achieve accordingly. If one desire to get a job of 10K per month after his graduation then may be he will achieve a job less than 10K but then while doing his job he will regret himself about how others from his class are getting over paid!! But still he is getting his 10K..! So, I personally recommend you to desire what you want but it should be higher than what you can actually achieve.! Another thing which I think very important is, about human natu

         When I was in primary school, I was small, little cute boy. I was sincere,studious,clever but not so smart. When I was that young, I gave full respect to my teachers and every other elder too. But we know as time passes a child grows to even elder child, that happened to me too...           I grew up a little and started studying in highschool then I feel like I was really growing so like every other boy I stopped listening others and started listening to my mind and my heart. This change in me may be disobeyed many teachers,elders and even my parents too...At that time I never realized, whatever I was doing was wrong.           Now, I go to a college and taking my graduation studies and at current state of my life I realized the importance of my school teachers rather I can say every teacher in my life. Those whom I disobeyed, forgave me but I can never forget whatever I have done to them. those disrespecting talks, teasing and making jokes on them. Now, I regret that all.

लेखक जे काही लिहतो त्याच नवल तो सोडून इतर सगळ्यांना वाटत असत ... खर सांगू का? लेखकाला त्याच काहीच अप्रूप वाटत नसत. त्याच्यासाठी ते एखाद्या मराठीच्या पेपर मधल्या क्षुल्लक निबंधासारख असत ते. त्यामुळे जस परीक्षेत आपल्याला कळत नाही की निबंध काय लिहिला जातोय तसा लेखकाला सुद्धा काळात नसत की तो जे लिहितोय ते खरच इतर लोक वाचतील का? त्याच काम लिहीण आहे आणि आपल्यासारख्यांच काम ते वाचणं हे आहे. मघाशीच पु.ल. देशपांडेंच एक वाक्य वाचनात आल... कदाचित त्याच शीर्षक फसवणूक आणि हसवणूक अस होता पण वाक्याचा अर्थ समजून घेण खूप म्हत्वाच आहे असा मला वाटत. पु.ल. असा लिहितात, “जन्म आणि मृत्यू ह्या दोन टोकांमध्ये पकडून नियतिने चालवलेली आपणा सगळ्यांची फसवणूक एकदा लक्षात आली की त्यातून सुटायला आपली आणि आपुलकीने भोवताली जमणार्या माणसांची ‘हसवणूक’ करण्यापलीकडे आणखी काय करायचं?” खरच बघा त्यानी त्यांच्या संपूर्ण आयुष्याचा अर्थ ह्यात स्पष्ट केलाय अगदी. त्यांनी आयुष्यभर आपल्याला हसवलं आणि अजूनही त्यांची पुस्तकं, कथा आपल्याला अजून हसवतायत. त्यानी आयुष्याची गाडी वेगळ्या पद्धतीने चालवली आणि ते यशस्वी झाले. जन्म ते मृत्यू

.. खूप अतूट नात आहे तुमच आणि माझ... ह्या ब्लॉग मुळ आपण भेटतो म्हणजे हा ब्लॉग सुद्धा तेवढाच महत्वाचा आहे न? लेखकाच्या आकांक्षेचा आणि महत्वाकांक्षेचा साक्षीदार असतो तो म्हणजे त्याने लिहीलेल्या लेखांचा, पुस्तकांचा वाचक...आणि वाचकाच्या भावना समजून उमजून त्याच्या मनात नवचैतन्य आणि आनंदाची नवीन भावना निर्माण करतो तो असतो लेखक.. म्हणजे बघा वाचक असेल तर लेखक जगेल आणि लेखक नसेल तर वाचकाच्या जीवनाचा अर्थच उरणार नाही. हल्लीच्या काळात कोणी पुस्तक वाचत नाही म्हणून आपण कीतीही ओरड केली तरी पुस्तक वाचणार्यांची संख्या कमी होत नाही. मला तर असा वातातात्य की जे पुस्तक वाचताच नाहेत आणि ज्यांना वाटत की इतरांनीही ते वाचू नये ते असला आगाऊपणा करत असतात आणि आमच्यासारख्या भोळ्या भाबड्या नवलेखकांचे लेख वाचणाऱ्या वाचकांचे मन परावृत्त करतात.... तरीही असंख्य असे वाचक असतात जे आम्हाला अविरत प्रेरणा देत असतात. आणि भविष्यात सुद्धा देत राहतील... मागच्याच महिन्यामध्ये माझ्या ह्या ब्लॉग चे     १००० views    कम्प्लीट झाले, याचा मला आनंद तर आहेच पण ह्या मुळे मिळालेल्या प्रेरणेने मी अधिक लेख तुम्हाला उपलब्ध करून द

Dear citizens of India,    "India is my country, all Indians are my brothers and sisters, I love my country..." pledge. every student in whole country take this pledge everyday without any problem or awkwardness. after some years some of these students woke and take a pledge in opposite to government saying, "India is intolerant". I know some of people in India are facing so many problems regarding their basic needs and may be that's why they hate new governance but they don't accept the fact that India is intolerant. but those whoes incomes are more than common man's primary income is fighting with government for intolerance. I wonna ask those fools, what they see in India to be intolerant? what made them to speak that? they want to leave India then Why they are still living in India? and also Why India is feeding them as well?     These question starts repeating when we think about Amir khan's speech or the return of honorable literature awa

आज मी एक स्वप्न उराशी बाळगून आहे आणि निश्च्तीतच मी ते पूर्ण करणार. पण आयुष्यात खूप घटना अश्या घडतात की आपल्याला आपल्या निर्णयांना, आपल्या स्वप्नाना मुरड घालावी लागते आणि आपण ती घालतो. पण कधीतरी आयुष्यात मला माझ्या खर्या स्वप्नाचा विसर पडला तर हा लेख मला नक्कीच माझ्या स्वप्नांची पुनःश्च एकदा आठवण करून देईल. आज तो क्षण आलाच...! प्रत्येक अभियंत्याच्या आयुष्याची गाथा ठरवणारा किंबहुना त्याचे पुढचे आयुष्य ठरवणारा, तो दिवस. गेली ४ वर्ष कसून तयारी करून स्वतःची जाहिरात करण्याचा दिवस. मी  दरवाज्यावर knock  केल आणि आत गेलो, जाताना ‘may I come in ?’ अस विचारायला अजिबात विसरलो नाही. आत जाऊन मला विकत घ्यायला आलेल्या एका इसामासमोर जाऊन मी उभा राहिलो. त्याने मी न विचारताच बसण्याची खूण केली, मीही पटकन बसलो. मग चालू झाला प्रश्नांचा मार. पहिलाच प्रश्न आला, ‘ओळखीचा’ होता. त्याने विचारल “Tell me something about yourself?”. गेली ४ वर्ष ज्या प्रश्नाच उत्तर रोज देत होतो तोच प्रश्न आज त्यान विचारलेला पहिलाच प्रश्न होता. मी पण जोमात सांगायला सुरुवात केली, “ I am Shardul Narendra Mandrupkar, my hometown is Is