Shardul Mandrupkar's Blog

निसर्गचित्र : १   पासून पुढे... "का रे? तोंड एवढ लालबुंद कशान झाल?", आई ने झटक्यात माझ्या चेहऱ्यावर दिसणारा फरक ओळखला! "माझा फेसवॉश परत वापरलास काय? ॲलर्जी आहे आपल्याला माहितीये ना तरी पण? " आई ला कस सांगायच आता मी नक्की तोंड कुठून लाल करून आलो ते! आई ने परत माझ्याकड डोळे वटारून बघितल आणि मी तोंड खाली घालून पोहे खायला लागलो. डोक्यात चालूच होत ते सकाळी बाथरूम मध्ये घडलेल. "आज शाळेत जायच्या आधी परत एकदा बाथरूम मध्ये जाऊन बघायलाच पाहिजे काय होत ते", मी स्वतःशीच म्हणालो. "काय?", आईने बहुतेक ऐकल मी म्हणलेल पण तरी काही नाही अस सांगत मी मान हालवली! कधी कधी आईसमोर सुद्धा आपण कशालाही घाबरत नाही अस दाखवायची हुक्की येते आणि म्हणूनच मी तीला त्या घटनेबद्दल काहीच बोललो नाही. पोहे कसेतरी संपवले आणि झटक्यात बाथरूम मध्ये पळालो. आवाज यायची वाट बघायला लागलो, ५ मिनिटे झाली, १० झाली पण आवाज येईना. मग लक्षात आल की सकाळी पाणी सोडलेल बादलीत! नळ चालू केला आणि बादलीकडे पाठ करून आरशात बघत उभा राहीलो . एक मन म्हणत होते की खरच कोणीतरी बोलले सकाळी तर दुसरे मन म्ह

"अरे उठ की आता, १० वाजले", आई अगदी किंचाळून उठवत होती मला! आणि मग शेवटचा उपाय म्हणून तीने टेबल वरचा तांब्या उचलला आणि माझ्या तोंडावर रिकामा करून मोकळी झाली! "आई!", अगदी झोपायच्या आधी किंवा उठल्या नंतर मला किती पण त्रास द्या फक्त झोपेतून उठवायच नाही, नायतर मग माझ डोक सटकतच! "सुट्टीच चालू आहे की आई कशाला उठवलस", मी कितीही तक्रार करू देत पण आमची आई त्याला एकाच प्रकारे उत्तर देते 'गप्प बसून' कारण तीला माहीती आहेच शब्दाला शब्द वाढला आणि बाबांना बोलवायची गरज पडली तर किती प्रकारच्या शिव्या पडतात मला ते! आई च्या खास आग्रहास्तव मी पण मग उठून, आवरून, आंघोळीला गेलो! बाथटब वगेरे असल्या फाजील लाडांना आमच्या घरी जागा नाही, गॅस गीझर चालू केला आणि बादलीत पाणी सोडल आणि बादली भरायची वाट बघू लागलो! बादलीत पडणाऱ्या पाण्याचा आवाज जस जस पाणी वाढत होत तसा तसा कमी होत होता, तोपर्यंत काय टाईमपास करायचा आणि किती वेळ बादलीकडे बघत बसायच म्हणून मी शेजारच्या आरश्यात बघून दाढी कुरवाळत बसलो. तेवढ्यात मागून आवाज आला,    "शूऽऽशूऽऽक  शूऽऽशूऽऽक" मागे वळून बघित

मैत्री व्हायला फार काही लागत नाही फक्त एकदा भेट होण महत्वाच असत. मैत्री कामातून होते, वर्गातल्या एकाच बाकावर होते, दुपारच्या सुट्टीत खाल्लेल्या डब्यामुळे होते, ती अनपेक्षित असते म्हणून खुलते. मला आठवतय college सूरू झाल्यापासून पहिलच practical होत FEC ह्या विषयाच एका मित्राला विचारून मी एका building खाली उभा होतो, त्याच building मध्ये त्या विषयाची lab होती. तेवढ्यात तिथे वर्गातलाच पण एक अनोळखी मुलगा दिसला, माझ्याकडे पाहून हसला मग मीही त्याच्याशी बोलायला गेलो. त्याने विचारले, "डबा खाल्लास का?" अरे हो मी तर डबा खायचाच राहिलेलो; "चल खाउया", अस म्हणून तो मला ground वर घेऊनच गेला. त्याच्या सांगलीच्या मित्रांच्यासोबत डबा खायला. डबा खाऊन झाल्यावर confirm करण्यासाठी परत lab चा पत्ता विचारला आणि खरच ही त्याची आणि माझी पहिलीच भेट होती, तो मला lab पर्यंत सोडायला आला. तेव्हापासून आत्ता अगदी ५ मिनिटांपुर्वी पर्यंत आम्ही कायम सोबत असतो. college मध्ये तर काहीही काम असुदे आम्ही एकत्रच असायचो. FE मध्ये वर्गात झालेला पहिला मित्र म्हणजे नीरज. नीरज दाते, हुशार, खेळाडू वृत्तीचा आणि आप

"जीम जॅम जेमी बूम" काय आठवल का? शाळा सुटल्यावर पळत पळत घरी जाऊन हात पाय धुतल्यावर आईने दिलेला तो पोह्याचा चिवडा खात T.V. लाऊन बसायचो! आणि दुनियेला वाचवण्यासाठी यायचा Junior G . त्याच्या त्या निळ्या outfit च्या प्रेमात बहुतेक आपण सगळेच पडलो असू! रविवारी थोड उशीरा उठून आई चा ओरडा खाल्यावर दिवसभर पाठीला शाल किंवा towel गुंडाळून घरभर पळायचो आणि स्वतःलाच Junior G असल्या सारख समजायचो. दुपारी लागायच ते शक्तीमान आणि संध्याकाळी Junior G, आधे मधे मालगुडी डेज च वेगळच अप्रूप असायच. तसे option फार नव्हते, आमच्याकडे तरी खूप वर्षे दूरदर्शनच लागायच. परत परत tv च्या antenna ला थटून दुसर्याची cable जायला लागली तेव्हा कुठे star plus, sahara tv, cartoon network असे अवली चॅनेल्स दिसायला चालू झाले तरी पण शक्तीमान ची वेळ शेवट पर्यंत चुकली नाही. संध्याकाळच्या Junior G ची सांगता झाल्यावर त्याची जागा Sahara वरच्या सिंबा ने घेतली आणि त्याच्यानंतर ची ती सिंडरेला! Jungle Book तेव्हा पुन्हा Sahara tv वर चालू झालेल आणि आम्ही पोर त्या मोगली च्या दुनियेत हरवून बसलेलो. उंदराच्या माग पळणाऱ्या मांजराची चटक प

दुकानात फक्त Parle-G चा पुडा आणायला गेलेलो, आणि पावसाने अचानक जोर धरला. भिजत जाव की नको असा विचार मनात आला पण म्हणल की कधी एवढ पळत जायच! जरा कमी आला की जाऊया म्हणून तिथेच थांबलो. जवळच मुलींची शाळा असल्यामूळे दुकानात गिर्ह्राईकांच्या ऐवजी मुलींचीच गर्दी अधिक. बघितल तर ८-९वी तल्या मुली असाव्यात, एकीने दप्तरामधून एक मोठा मोबाइल बाहेर काढला तो मोबाईल बघून चाटच पडलो. एवढा ग्रज्युएट झालोय पण अजून एवढा भारीतला मोबाईल घ्यायच धाडस होत नाही माझ आणि ही मुलगी अगदी हसत खेळत मोबाईल वापरत होती. तेवढ्यात तीला कोणाचातरी call आला, "हो अरे भिजत नाहीये मी, दुकानात थांबले एका!" तिकडून कोणितरी तीला भिजू नको अस सांगत होत. मला वाटल भाऊ, वडील वगेरे वगैरे कोणितरी असेल. " नको दादा येणार आहे न्यायला, तु नको येऊ " (तिकडून येण्याबद्दल काहितरी बोलण झाल असाव) ही काहीतरी वेगळीच भानगड दिसते अस म्हणून मी त्या बोलण्याकडे सपशेल दुर्लक्ष करायला चालू केल! एखाद्याच्या personal गोष्टींशी आपल्याला काय करायच आहे. बाहेर पावसाचा तडाखा वाढतच होता, आणि मला शेजारी उभारलेल्या त्या मुलीच्या फोन वरच्या बोलण्याने अ

If there is a plan to do something then that thing must be successful. And if you're getting failed in it then there must be some or another way to do it. Every successful entrepreneur, businessman has one thing in common. One thing that made Bill Gates to sell his 'windows' to nearly every computer user in world, that thing made 'Facebook' a large success. The same thing made JRD Tata to form Tata industries, also helped J K rolling to sell her books and become 'the richest writer in world'. You wonder what is that thing? That thing is, 'hardwork'. You don't have your faith in your hand, not your destiny and even you can't adjust circumstances around you but what you can do control is your action. Even if you are not enriched with so much skills but you can work hard to make your efforts pay for you. People always put you in the corner and see you in wrong way but to prove them wrong you must do work hard on your plan. I know, sayin

     'My Business', I used to tell everyone. Whenever they asked me about my future my answer remained same all thses years. I have always dreamed about my own empire. Not only because it gives money but also more importantly it gives 'power'. I know it is definitely a thing to laugh. A middle class boy, average in studies, not much backed with money but dream to be an entrepreneur.        People do laugh when they think you can't do things. And I have heard somewhere that, "Things which people think you can't do       are the things you must do"  This damn sentence always inspire me and helps me to neglect those who laugh at my back. People themselves can't do some things and they declare those as impossible. They fail in perticular task and they wish that everyone should fail in it as they did. Those people are not necessarily your enemies, they can be your friends, your best friends! But now if you start thinking wrong about them then p

It was a sunday morning of December. But atmosphere was not much cold. I was just waking up and my father while having his first tea of the day asked me, "So, what's plan today?". It might look a very simple question to you but think like being an engineering student and you are from middle class background, your semester exams are over just yesterday then it may become a tricky question. My answer was just like what every other engineering student would have told. I said, "No, not yet." Because, we engineers are used to 'unplanned' things. Only thing we plan is our university answer paper and we also get successful in it scoring 40/100. First semester of last year was completed and just before the exam we have finalized our mega project. (which was needed to be half done before first semester) so, my father's question stuck in my mind and I realized that I should do something about my project now.! I called my groupmates and decided to do

Guys! Let's discuss on "Boys". I know this one will be one of the rarest discussions on us! In india generally birth of a baby boy was nonetheless than celebration! And if that is first baby! Then Oh my god!! But I am glad the trend is now changing! A baby girl also gets the same ahh sorry the more respect than a baby boy! So let's just say that you born as a boy and growing up. As you are elder child in house every other younger ones look up to you. They copy you in each and every aspect, they just want to be in your shoes and you? You weren't even aware of that until your parents warn you, "तुम जैसा करोगे वैसेही तुम्हारा छोटी बहन करेगी." and so everytime you want to do some masti, the pressure builds up. At starting you don't even realize that your younger sister is doing exactly what you did at her age but when you do pass your 12th and then after some years she appears and started to bunk classes as you did and giving less attention on h

A sweet 9 letter word, chocolate. This article isn't about how to make it or how to eat it or which brand should we eat? No! It's about the feeling, when you eat them. Especially when that chocolate is a gift from that someone who means a lot to you, is a privilege. They say the sweetness of person makes an impression on it. But the question irritates me, how can a bitter thing can change to sweeter just because someone gifted you that thing? No! It's not about its taste, it's about the love that you share with your that special someone. People may say that this is crazy, but no, having a chocolate and saying that is more sweet isn't crazy. It's a fantastic feeling. It is feeling of love, joy, happiness. When these feelings are reflecting from your face, your that special someone also glitter with a war winning smile. At the End, it's not about being happy, it's all about making them (someone special) happy.

आज class मध्ये बसून पण थोड एकट एकट वाटल. मुल थोडी कमीच होती, जी होती ती आपल्याच नादात होती पण मी तिथे एकटाच होतो. आज जाणवल , शेवटचा महिना, शेवटचे ३०-४० दिवस, college मधल्या त्या वातावरणात वेळ घालवायाची शेवटेची संधी. त्या बेंच वर बसून दंगा करायचे शेवटचे दिवस . कुठे कोणाशी झालेल भांडण मिटवायच असेल किंवा अबोला सोडायचा असेल तर शेवटचे सोनेरी दिवस.  मनात थोडी भीती वाटते आज... रोज सकाळी बस मध्ये बसून college च्या stop वर उतरायची सवय मोडावी लागणार काही दिवसात. Lecture तर दूर पण त्या बदाम चौकाततरी आपल्याला कोणी ओळखेल का? मित्रांना मुक्त पणे शिव्या देत फिरण्याचे दिवस संपणार.. lipton वर दर संध्याकाळी केलेला चहा- नाश्टा परत रोज नाही मिळणार. उमेश दादाशी गप्पा मारत घालवलेले दिवस college संपल्यावर पुन्हा कधी मिळणार ? ४:१५ नंतरची classtest आणि मध्येच मुसंडी मारणार्या midsem आपण परत कधीच नाही देणार.! Ground वरच्या बेंच वर बसून केलेला timepass परत नाहीच होणार! Lunch Break मध्ये डबा खाण्याचा बेत कदाचीत नाहीच करता येणार. नीरज्याच्या डब्यातील roll, वैभव च्या डब्यातल्या चपात्या, कुलदीप ची आवडती टोमॅट