माणूस ओळखायचं गणित

 काहीतरी चुकतंय.

माणूस ओळखायला? की माणूस जाणून घ्यायला?

कुठेतरी काहीतरी हरवतेय, 

मनाच्या कोपऱ्यात शंकांचं काहूर माजतय आणि सैरभैर होऊन चित्त थळ्यावरून हल्लय.

काहीच सुचत नाही, कोण कसे आणि कोण कसे...

नक्की ओळखायचं तरी कसं?

पारखायच कसं की भेटणारा रोज बोलणारा आपला म्हणायचा तो माणूस आपलाच का?

काहीतरी वेगळं पाहिजे ना? वेगळी नीती, वेगळी पद्धत?

माणसं ओळखायची??

एक टूलकिट वगैरे सारखं म्हणजे कसं माणसं ओळखता येतील.

कोणीतरी पुढे येऊन ये करायला पाहिजे, एक पद्धत बनवून सगळ्यांचच कल्याण केलं पाहिजे.

कधी कधी कोड च पडत की हा समोर बसलेला माणूस जो आपल्याशी प्रेमाने बोलतोय, आपल्या जवळ येतोय तो नक्की मनातून आपलाच विचार करतोय का?

आपल्याच भल्याचा विचार करतोय की फक्त स्वतःच्या भल्याचा विचार करतोय?

कुठून येतं ते तंत्र जिथे माणसं ओळखायची कला अवगत होती?

"बघितल्या बघितल्या मी ओळखलं होत, हा किंवा ही कशी आहे ते"

हे बघितल्या बघितल्या ओळखायचं skill येतं कुठून? आणि कसं शिकायचं? 

मला पण शिकायचंय, माणसं ओळखायला आणि जश्यास तस वागायला, परिस्थिती बघून पलटी मारणाऱ्या आणि नको तेव्हा इगो मोठा करून फुगून बसणाऱ्या, आपला मुद्दा खरा करायला ओरडुन ओरडुन कोकळणाऱ्या अश्या सगळ्या माणसांना अगदी बघताक्षणी ओळखायचा आहे मला.

ही कला सगळ्यांनाच येतं असती तर पाठीत खंजीर खुपसयला येणाऱ्या जाती तयारच झाल्या नसत्या किंवा जागीच ठेचल्या गेल्या असत्या. पण ही कला खूप थोड्याच लोकांच्या जवळ असते म्हणून मग मनात कारस्थान करणारे फवतात, बळावतात आणि एखाद्या दुबळ्या मनाच्या माणसावर आघात करतात. अश्या माणसांकडे असतं नेमक माणूस ओळखायचं skill, म्हणून मग दुसऱ्याला कसं पकडायच ह्याच skill पण त्यांच्याकडेच असतं. ते बरोबर सावज हेरतात, त्याला मोकळा करतात आणि त्याचा मेंदुतला विचार करायचा भाग असतो तोच कापून टाकतात मग दुबळ्या मनाच गरीब सावज एकटं पडत आणि हारत. हे सगळं करून त्या शिकऱ्याला समाधान आणि असुरी आनंद सोडून काहीच मिळत नाही...

म्हणून म्हणतो माणसं ओळखायचा class असला पाहिजे, tution किंवा atleast crash course तरी असलाच पाहिजे त्याशिवाय शोधूनही सुख सापडणार नाही आणि वेळ जायच्या आधी दुःख ही टाळता येणार नाही...