आज बस मध्ये थोडी कमीच गर्दी दिसली, मग मी पण बोर्ड बघून पटकन आत शिरलो. जास्तीत जास्त १० जण असतील बस मध्ये. पण त्या सगळ्यात एक चेहरा जास्त ओळखीचा वाटला. Campus activities मध्ये ज्या चेहर्याने माझ्या मनाला हेलकावे दिलेले तोच चेहरा मला जणू आज मला खुणावत होता. तिच्या शेजारची जागा मोकळीच होती. मला ही काही सुचलं नाही, मी जाऊन बसलो, तशी ती थोडी अवघडली. तिला कदाचित असा वाटलं असेल की कोण हा मुलगा आणि असा अचानक माझ्याच शेजारी का येऊन बसला? स्वाभाविक आहे, ओळख ना पाळख आणि अस न विचारता मी जाऊन बसलो. मग मीच थोडा ओशाळला झालो आणि थोडा अलीकडे सरकून बसलो. कानात headphone टाकला आणि किशोर कुमार चा अल्बम चालू केला. किशोरदांच्या त्या गितांनी काही वेळ मला विचलीत केलं पण पुन्हा मनात तीच येऊ लागली. "काढावी का ओळख?", "बोलावं का तिच्याशी", "तिला आवडल नाही तर?" फक्त प्रश्नच येत होते. इतक्यात कोणाचीतरी हाक आली. कानातल्या आवाजामुळं नीट ऐकू आल नाही पण मनातून सारख अस वाटत होतं की ही हाक नक्कीच तिने मारली असणार म्हणून अतिउत्साहाच्या भरात मी headphone काढून तिच्याकडे बघितलं तर ती तिच्या मोबाईल मध्ये डोकं खुपसून होती. आणि मग conductor जास्तच खेकसला, बिचारा पास पंच करायला मगाचपासून उभा होता.
आता एव्हाना अर्धा रस्ता पार झालेला, पण मनातली घालमेल अजून चालूच होती. बोलू की नको बोलू हा एकच सवाल मनात घुटमळत होता. शेवटी धाडस केलं, तिच्याकडे बघितलं, योगायोगाने तिने पण माझ्याकडे बघितलं . तिनं माझ्याकडे बघितल यानेच दचकून मी पुढे बघायला लागलो. माझी तारांबळ तिच्या लक्षात आली, तिच्या ओठावर हलकेच हसू उमटलं आणि मलाही माझच हसू आलं. थोडा सावरून बसलो, इस्लामपूर आता जास्त लांब नव्हतं फार फार तर ३-४ किमी राहिले असतील पण अजूनही तिच्याशी बोलणं शक्य झालं नव्हतं. मनात असा पण विचार येत होता की परत अशी संधी येणे नाही पण मग एक मन अस पण सांगत होता की तिच्यामध्ये गुंतून माझा वेळ तर वाया घालवत नाही ना!
इस्लामपूर स्टँड मध्ये बस शिरली , मी पण जागेवरून उठलो आणि बस मधून उतरायला दरवाज्याजवळ गेलो. तिच्याकडे एक नजर फिरवली पण ती दिसलीच नाही. तेव्हापासून आजपर्यंत बस मध्ये बसल्यावर तिला माझी नजर हुडकते आणि मग परत विचार येतो, दिसली नाही तेच बरं झालं!
अर्झ किया है।
" जुल्फो मैं उसके वह नशा चढ गया है।
दर्द ए दिल की जैसे दवा बन गया है।
ख्वाहिश् है, अरमान भी तो हैं मन मैं।
लफझो को जुबाँ पर लाने का बस ऐतबार हैं। "
आता एव्हाना अर्धा रस्ता पार झालेला, पण मनातली घालमेल अजून चालूच होती. बोलू की नको बोलू हा एकच सवाल मनात घुटमळत होता. शेवटी धाडस केलं, तिच्याकडे बघितलं, योगायोगाने तिने पण माझ्याकडे बघितलं . तिनं माझ्याकडे बघितल यानेच दचकून मी पुढे बघायला लागलो. माझी तारांबळ तिच्या लक्षात आली, तिच्या ओठावर हलकेच हसू उमटलं आणि मलाही माझच हसू आलं. थोडा सावरून बसलो, इस्लामपूर आता जास्त लांब नव्हतं फार फार तर ३-४ किमी राहिले असतील पण अजूनही तिच्याशी बोलणं शक्य झालं नव्हतं. मनात असा पण विचार येत होता की परत अशी संधी येणे नाही पण मग एक मन अस पण सांगत होता की तिच्यामध्ये गुंतून माझा वेळ तर वाया घालवत नाही ना!
इस्लामपूर स्टँड मध्ये बस शिरली , मी पण जागेवरून उठलो आणि बस मधून उतरायला दरवाज्याजवळ गेलो. तिच्याकडे एक नजर फिरवली पण ती दिसलीच नाही. तेव्हापासून आजपर्यंत बस मध्ये बसल्यावर तिला माझी नजर हुडकते आणि मग परत विचार येतो, दिसली नाही तेच बरं झालं!
अर्झ किया है।
" जुल्फो मैं उसके वह नशा चढ गया है।
दर्द ए दिल की जैसे दवा बन गया है।
ख्वाहिश् है, अरमान भी तो हैं मन मैं।
लफझो को जुबाँ पर लाने का बस ऐतबार हैं। "
Comments